– Reza en Hannah –

Reza heeft haar eerste duik genomen in de vaart (of hoe je het ook noemen wilt) achter het vakantiehuisje in Drenthe. Al de hele week liep ze achter de bal aan richting de waterkant, maar bleef toch echt staan aan de rand en wilde het water niet in. Het water stond zo’n dertig centimeter lager dan de grond, maar de bodem was makkelijk te zien. Toch wilde ze er niet in. Totdat Jesse voor de zoveelste keer zijn voetbal het water in schoot, zodat hij de bal met z’n opblaasbootje kon gaan halen (leuk spelletje trouwens, “reddingsbrigade” spelen). Reza was al achter een balletje aan het rennen op het gras en deed haar leuke, rare sprongen en sprints. De voetbal ging het water in en Reza rende naar de kant, zakte met haar pootjes voorzichtig over de rand en stapte verder het waar in. Toen begon ze weer te springen en naar het water te happen. Ze bleef heel even aan de kant en sprong toen naar voren. Plotseling was ze de grond kwijt en moest ze zwemmen. Je kon zien dat ze ervan schrok en met haar lange poten probeerde ze weer zo snel mogelijk naar de kant terug te komen. Zodra ze weer grond voelde sprong ze weer verder naar de kant en rende het gras op om zich daar even uit te schudden en lekker uitbundig te doen. Ze is toen toch maar op het droge gebleven, althans die dag. Ondanks de warmte van de zon had ze het later toch wel koud en kreeg ze een lekker dekentje om zich op te warmen. Ze had het zo koud dat als je tegen haar begon te praten, zij meteen begon te rillen (of heet dat aanstelleritus?).

Later, toen Nathalie even met Jesse het water op ging, was Reza er toch niet helemaal gerust op dat ze weer terug zou komen. Ze bleef langs de kant lopen en wilde erg graag naar het buurmeisje toe die in het water aan de kant stond (“is dat nou het vrouwtje of niet?”) Alleen was het meisje bang voor honden, dus dat was niet zo’n goed idee. Uiteindelijk sprong Reza toch weer het water in en begon van de rechterkant van de tuin door het water naar de tuin aan de linkerkant te springen en te rennen en weer terug. Ze bleef netjes aan de kant; dopen had ze geen behoefte meer aan. En toen Nathalie en Jesse eindelijk terug kwamen, liet Reza zich een paar keer horen van blijdschap. Gelukkig, de roedel is weer compleet…

We zijn een anderhalve week op vakantie in Emmen in een huisje op een park. Lekker uitrusten van de dagelijkse beslommeringen en genieten van de rust. Reza had een beetje moeite met hoe wij bezig waren met het inpakken. Ze had duidelijk in de gaten dat er iets stond te gebeuren en was niet meer bij ons weg te slaan. Ook in het huisje kreeg ze pas rust toen wij aan het avondeten begonnen. Alle huisjes liggen aan het water en hebben ruim gras eromheen. Reza kan wat los lopen, want ze blijft goed bij ons in de buurt. Gisteravond ging echter het (andere) paradijs voor haar open. Uiteraard is ze op een wandeling aangelijnd en dat was ook nu weer, maar goed ook. Aan de overkant van het straatje zat een konijn in het gras in het licht van de lantaarn. Het beestje sprong weg toen het ons opmerkte, waardoor Reza het natuurlijk ook meteen zag. D’r oren vlogen naar voren en omhoog, maar ze bleef wel bij me. We sloegen rechtsaf en vijftig meter verder zaten er nog eens drie aan de rechterkant. De rest van de wandeling was Reza alle stukjes gras in het donker aan het afspeuren op nog meer konijntjes. In totaal hebben we er een stuk of acht gezien.
Gisteren zagen we de konijnen alleen in het donker, vandaag ook gewoon overdag. Maar dat hadden we dus iets te laat in de gaten. Achter het huisje lag Reza los op een dekentje. Jesse en ik waren even aan het spelen verderop in het park. Reza stond op een gegeven moment om het hoekje te kijken naar de straat in de hoop dat Jesse en ik er aan zouden komen. Nathalie vertelde dat de oren van Reza omhoog gingen, haar nek twee maal zolang werd. Nathalie gaf het commando dat ze moest blijven en net toen Nathalie Reza bij de halsband wilde pakken, schoot Reza er vandoor. Er bleek een konijn aan de overkant van de straat op het gras te zitten. Het konijntje had haar ruim op tijd in de gaten, schoot de struiken in en was weg. Reza bleef alle kanten op kijken om te zien waar het beestje naar toe zou kunnen zijn gegaan, maar zag het niet meer. Toen Nathalie haar terug riep, kwam Reza bijna schuldbewust terug en ging direct naar binnen haar mand in. Ze werd aan de lange lijn gelegd om nog meer problemen te voorkomen. Omdat het erg mooi weer is, staat de tuindeur de hele tijd open en zou ze zo weer naar buiten kunnen lopen. Nog geen tien minuten later zat er nog vijftien meter van de deur weer een konijn lekker op het gras te genieten van wat klaver. Gelukkig lag Reza al met de ogen dicht en had ze niets in de gaten. Toen Nathalie op stond ging het beestje er vandoor.

Eind goed, al goed, maar voorlopig ligt Reza aan de lange lijn…