Archief voor december, 2008

Curiosity almost killed the cat

maandag, 29 december 2008

En toen… werden we een paar weken geleden ineens ingehaald door Reza’s verleden. Dan blijkt hoe voorzichtig en oplettend je ook bent, het niet genoeg is, simpelweg omdat je het aflegt tegen haar snelheid. Binnen een fractie van een seconde heeft Reza, aan de riem notabene, een kat uit een lavendelhaagje gesleurd.
We zijn bijna thuis, opschieten, want Jesse is alleen thuis. We lopen in het donker langs de tuinen van de buren. Reza staat stil, want ze ruikt iets. Ik kijk nog goed of er geen kat zit, trek haar mee aan de riem en zeg dat ze moet komen. En een paar meter verder is het boem-bats raak. Alles gebeurt zo snel. Het is onvoorstelbaar. Reza duikt in de lavendel, ik hoor een kat krijsen en het volgende moment komt Reza achteruit met de kat in haar bek, die vecht voor haar leven. Eén grote paniek-situatie. Reza, die te werk gaat als een moordmachine, een kat in doodsangst en ik probeer vanalles om te zorgen dat Reza los laat. Ze hoort of ziet niets meer; ze is één brok jachtinstinct. Er gaat bij mij maar één zinnetje door m’n hoofd: ze maakt die kat dood! Stropershonden doden de prooi door er heel hard mee te schudden, zodat de prooi zijn nek of rug breekt. Reza heeft dat wel vijf keer gedaan. Ik denk dat de kat het heeft overleefd door zich met al zijn nagels vast te grijpen aan Reza’s kop en nek. Eindelijk laat Reza los, ze gilt zelf ook van de pijn. Ik probeer te bekijken wat ze mankeert, maar dat gaat moeilijk in het donker bij een zwarte hond. De kat vlucht zo goed en zo kwaad als het gaat onder een geparkeerde auto. Snel naar huis; Reza bloedt flink aan haar oor, hier en daar wat prikgaatjes waar ook wat bloed uitkomt. Ik druk de kras op haar oor dicht, maar iedere keer schudt ze haar kop en dan vliegen de druppels weer door de kamer. Na een paar minuten ga ik de kat zoeken. Ik neem een handdoek mee om hem in te rollen, ik verwacht het ergste. Omdat ik haar niet kan vinden, bel ik aan bij het meisje waar ik denk dat ze thuishoort. En ja, de kat is net binnen gekomen. Totaal in shock zit ze onder het bed. Ik vertel het hele verhaal, ook Reza’s achtergrond. Ik vind het zó erg dat dit gebeurd is en ik maak me ook erg zorgen om de poes. We zien geen bloed, maar ze is in shock en kan haar achterpoot niet gebruiken. De bazin van de kat neemt het heel goed op, ze blijft er best rustig onder. Ik sta te trillen op mijn benen. We spreken wat af over de dierenarts. Ik vind dat ze wel naar de verwondingen moet laten kijken en ik wil ook de rekening betalen, dat is het minste wat ik kan doen. Zij vindt dat zij ook een risico neemt door haar kat buiten te laten lopen en dat het niet mijn schuld is. Maar het voelt heel anders! Als ik naar huis loop rollen de tranen over mijn wangen. Reza is ook helemaal de kluts kwijt. Ze loopt me overal achterna, heel onderdanig om aandacht vragend. Jesse is er natuurlijk ook behoorlijk door aangegrepen. Sinds Reza’s ongeluk op de reünie, is hij zo snel bezorgd om haar. Ik kan Reza even niet aanhalen. Daar snapt ze niks van, maar ik moet dit even op een rijtje zetten. Ik heb nooit filmpjes willen zien van hoe windhonden een prooi doden. Ik wilde me niet een voorstelling kunnen maken van hoe Reza te werk ging. Ik kan nu zeggen: het is vreselijk en hoe lief ik haar ook vind, het duurt echt even voor ik dat kan rijmen met de knuffel die elke avond naast me op de bank ligt. Het is een ervaring die even de tijd nodig heeft om te bezinken. Daarna kwam er ook een stuk boosheid boven drijven, omdat niet alleen de kat het slachtoffer is geworden, maar wij in feite allemaal. Het gaat om de manier hoe Reza in het verleden behandeld is; het enige waar zij goed voor was, was de jacht. Dat was waarschijnlijk het enige moment dat zij goedkeuring kreeg van haar baas. Reza heeft hier zelf geen schuld aan. In haar ogen is dit hoe het hoort. In alles kun je aan Reza merken en zien dat zij het steeds goed wil doen. Een andere windhondenbazin is van mening dat ik Reza had moeten belonen, omdat je dit gedrag toch nooit meer afgeleerd krijgt en ze mijn afkeuring niet snapt. Maar dat vind ik te ver gaan. Ik zal er toch alles aan doen om het minder aantrekkelijk voor Reza te maken om een prooi te vangen. En dan snapt ze het maar niet! Dit mag nooit meer gebeuren. De poes (van al 15 jaar!) heeft een grote bloeduitstorting op haar buik en een bijtwondje op haar kop. Ze is door het oog van de naald gekropen. De dierenarts heeft geen inwendige bloedingen of botbreuken kunnen ontdekken. Haar achterpootje gaat er de dagen daarna weer mee bijhoren, gelukkig geen verlamming, het was tijdelijk door de shock. Inmiddels is ze gelukkig weer helemaal gezond. En hebben wij onze ogen en oren nog meer op steeltjes, als we met Reza wandelen.

Toch een apart volk

zondag, 7 december 2008

Afgelopen week zijn Nathalie en ik allebei een keer door mensen aangehouden die ook een of meerdere windhonden hebben. De eerste was een man die een langharige Whippet heeft. Terwijl ik met Reza aan het wandelen was stopte er een auto langs de kant en de man stapte uit. Ik dacht dat hij de weg wilde vragen, maar in plaats daarvan vroeg hij of Reza een Greyhound was. Ik heb natuurlijk een en ander uitgelegd: dat Reza een kruising is en dat ze van stichting Greyhouds in Nood Nederland kwam en wat haar achtergrond verder was, van voor GINN. De man vroeg of ik ook met Reza op de renbaan kwam. Wij niet, maar hij zo nu en dan en hij vond het vreselijk dat sommige mensen zo met hun honden omspringen en het alleen maar voor de prijzen doen. Soms doet hij ook wel met coursing mee. Vervolgens liet hij nog wat foto’s zien van z’n andere honden (makkelijk zo’n telefoon met groot scherm, als je je foto-album altijd bij je wilt hebben). Of hij die honden nu had of in het verleden kon ik niet precies opmaken uit het verhaal, maar de langharige Whippet stond in ieder geval niet tussen de andere zes. Hij vertelde dat er een paar kruising Podenco/herders tussen zaten en nog een paar andere windhonden. Ik werd even wat achterdochtig toen hij over dat coursing en de renbaan begon, maar door wat hij verder vertelde werd ik snel gerustgesteld. Hij bleek ook gewoon een liefhebber die geheel spontaan een praatje begon.
De tweede ontmoeting van de week was hier in de straat. Nathalie wilde met Reza de straat oversteken toen er ook een auto stopte. Deze vrouw vroeg of Reza een Galgo was. Ze had zelf een Greyhound die in Nijmegen bij een dierenasiel was neergezet. Hij was uit de doos gekropen en gaan zwerven in de buurt. Waarschijnlijk veel te jong bij de moeder weggehaald. In het asiel dachten ze dat het een kruising was tussen een Whippet en een Greyhound, maar het blijkt toch een volledige Greyhound te zijn. Haar vader heeft een Galgo van Greyhoud Rescue; ook eentje uit de opvang. Of we misschien een keertje contact wilden opnemen om gewoon een keertje eens langs te komen. We hebben telefoonummers en namen uitgewisseld en ze blijken hier in de omgeving te wonen.
Geheel spontaan komen andere mensen die een windhond hebben op ons af en contact maken gaat heel gemakkelijk. Het zijn aparte honden, je ziet ze maar weinig en mensen die ik aan de bosrand spreek met hun hond zijn ook altijd onder de indruk als ze Reza zien sprinten achter een balletje aan. Maar ook de eigenaren van de windhonden zijn wat apart; ik heb tenminste nog nooit gehoord van iemand met een Labrador of een Herder dat hij zo maar werd aangehouden, zoals wij nu, om even een praatje te maken door een andere Labrador- of Herder eigenaar.

Feest!

maandag, 1 december 2008

Vandaag was het feest! Reza is precies een half jaar bij ons! Wat gaat de tijd toch snel, maar aan de andere kant voelt het ook alsof ze al jaren bij ons is. Zo gewoon en toch ook weer niet … We hebben in die korte tijd al heel wat met haar mee gemaakt. Al meteen op de eerste dag bij Petra thuis, toen we haar kwamen ophalen voelde het allemaal alsof het zo hoorde. Reza sprong gewoon bij ons op schoot, als “hangjongere”: ook voor haar voelde het blijkbaar goed. Thuis ging alles meteen helemaal oke. Natuurlijk toch een beetje wennen, maar de tweede nacht sliep ze al alleen beneden. 3 Weken later het ongeluk op de reünie; het herstel daarvan verliep heel snel en zonder verdere problemen. Reza heeft haar eigen plekkie in het gezin gekregen en weet ook hoe het in elkaar zit. Spelen gaat geweldig, met veel lol en veel kabaal. We dagen elkaar uit en soms gaat het er wat harder aan toe. Naar Jesse doet ze dan juist veel rustiger, al probeert hij Reza juist ook aan de gang te krijgen. We vertellen hem hoe hij met Reza kan spelen en hij pakt dat weer goed op. Ook die twee hebben de grootste lol samen en soms probeert Reza sprintjes voor Jesse uit of juist achter hem aan, door de kamer te trekken. De vloer is alleen wat glad en dat maakt het toch weer wat moeilijk met al dat geglij. Nathalie is er vooral (maar zeker niet alleen) voor de knuffels en ’s morgens lekker bij op bed tegen aan te kruipen. Of lekker door haar onder gestopt te worden op de bank met een dekentje. Reza vindt het heerlijk: ’s morgens is de deken dan niet veel verplaatst, terwijl ze haar mand probeert te verbouwen op zoek naar een warm plekje. Terwijl ik dit schrijf ligt Reza dan ook op de bank te pitten … onder een dekentje.
We hebben Reza in het afgelopen half jaar leren kennen als een slimme, ondeugende, soms een tikkeltje angstig, liefdevolle, leuke, knuffellige, geweldige, keihard-kunnen-rennen hond. We zouden haar voor geen goud meer willen missen en zullen dan ook nog een geweldige tijd met haar beleven!