Archief voor juli, 2008

Heilbachsee (2)

zaterdag, 12 juli 2008

Zondag 6 juli

Vandaag weer wezen wandelen buiten het park in hetzelfde terrein als zaterdag. Reza kon weer lekker loslopen, want er rijden daar geen auto’s. In de velden staan alleen koeien en paarden en nergens is enig wild te zien (wat natuurlijk niet wil zeggen dat ze er niet zijn). Reza blijft heel goed bij me lopen en houdt me goed in de gaten. Ook al zou ze er nu vandoor gaan omdat ze wat ziet, ik ben ervan overtuigd dat ze terug komt. Verder kunnen er geen rare dingen gebeuren. Dit is een goeie omgeving om het loslopen te oefenen. Je ziet wel aan Reza dat ze gewend is om in dit soort landschappen te jagen. Ze is eigenlijk veel aan het speuren met haar ogen en reageert ook op geluiden. Geritsel in het gras is direct aanleiding om haar kop in het hoge gras langs de weg te steken. Helaas begon het te regenen en daar houden we allebei niet van. En zoals dat dan altijd gaat: als je weer thuis bent schijnt de zon.

Heilbachsee (1)

zaterdag, 12 juli 2008

Zaterdag 5 juli

Gisteren een reisje met de auto van ongeveer 3 uur, inclusief rustpauze en files bij Keulen. Reza ligt ontspannen achter in de auto. ’s Morgens zijn de hechtingen verwijderd en daarom hebben we haar autogordel wat losser gezet, zodat ze er geen last ervan heeft. Door omstandigheden zijn we laat weg gegaan van huis en zijn we pas tegen achten op de plaats van bestemming. Park Heilbachsee van Centerparcs bij het dorpje Gunderath in de Eifel. Een prachtige omgeving met bergen en dalen en mooie bossen.

Vandaag zijn we in de omgeving van het park wezen wandelen met Reza. Je ziet sommige mensen kijken en een paar mensen van de beveiliging van het park staan te glimmen naar Reza. Een dwergteckeltje van anderhalf jaar vindt Reza interessant en dat is wederzijds. Als Reza het hondje in de verte ziet gaat ze strak, maar dichterbij gekomen heeft ze het wel in de gaten. Dit is niet om op te jagen maar om aan te snuffelen. Spelen is er helaas niet bij, want het baasje van het teckeltje loopt door. Zo’n grote hond is natuurlijk ook wel spanned bij zo’n kleintje. Een paar wandelaars vragen of Reza een windhond is. Ze vinden haar heel erg mooi. Op een gegeven moment zien ze de wond en vragen wat er gebeurd is. Ze denken dat Reza gebeten is en wij leggen uit dat ze een ongeluk met een flexilijn van een ander heeft gehad. Natuurlijk vinden ze het heel erg en zeggen dat de trainer van de hondencursus ook al gezegd dat het ondingen zijn. Langs een waterstroompje wat uitmondt in een stuwmeertje lopen we over een bospad. Aan de andere kant van het pad is een aangelegd dennenbos en het geheel is goed te overzien en er is geen mogelijkheid van verkeer in de buurt. We laten Reza los lopen, zodat ze wat meer bewegingsruimte heeft. Ze blijft gewoon bij ons lopen en gaat pas aan het rennen als wij dat ook doen. Als ze wat vooruit loopt en een van ons fluit een keer, draait ze zich meteen om en komt terug. ’s Avonds ligt ze uitgeput op de bank te slapen en te dromen. Ze beweegt haar poten, haar lip trilt en haar ogen flitsen heen en weer.

Foto’s

zaterdag, 12 juli 2008

Het heeft even geduurd, maar hier zijn de beloofde foto’s dan eindelijk. De eerste foto is van voor het verwijderen van de hechtingen en de tweede van vlak erna.

Tweede bezoekje aan de dierenarts

vrijdag, 4 juli 2008

Vandaag zijn de hechtingen verwijderd. Het ziet er allemaal goed uit. De bovenkant van de wond is nog wat dik en voelt soms wat minder warm aan dan de rest. De dierenarts zei dat dit door de verminderde doorbloeding komt. Mogelijk dat hier de huid uiteindelijk nog loslaat, maar daar hoeven we niet van te schrikken (ja, ja). Uiteindelijk zal het allemaal goed komen.
En dat Reza een snelle hond is, heeft de dierenarts vandaag ook ondervonden 😉 Het verwijderen van de hechtingen was niet geheel pijnloos en daar reageerde ze op door haar kop naar achteren te draaien, maar dan wel heeel snel (zeg maar rezasnel). Ze hapte niet, maar waarschuwde alleen. Daarna heb ik naar snuit vast gehouden, zodat ze niet of in ieder geval met vertraging naar achteren zou draaien. De assistente had Reza al bij de halsband vast. Dat het nog steeds pijnlijk was liet Reza blijken door te gaan loeien. Maar daarna was het snel klaar en kon Reza weer kalmeren. Ze laat heel duidelijk merken dat ze ons vertrouwt, want in onze nabijheid is ze telkens snel hersteld.

We hebben nog een foto van voor en na het verwijderen van de hechtingen, maar door tijdgebrek zullen die pas over een week worden geplaatst. We zijn een weekje naar de Eifel. Mochten we daar internet toegang hebben dan wordt het natuurlijk eerder 😉
Tot dan.